اشعار

به چه جرأتی بگویم سخن از امام صادق            که بُوَد فزون ز فهم و خِرَدم مقام صادق

فلک است آستانش ملک است پاسبانش            خنک آن دلی که نوشد قدحی ز جام صادق

زمین غم را کنار انداخت، سرتاسر به وجد آمد           جهان در لحظهٔ میلاد پیغمبر به وجد آمد
رسید و خواندمش! از شوقِ نامش باز هم اسپند           برایش دانه دانه در دلِ مجمر به وجد آمد

ربیع است و دل بر جمال تو شایق            نـه بـر لالـه و ارغـوان و شـقـایـق

ربودی تحـمـل ز من گـل ز بـلـبـل            چو لیلی ز مجنون و عَذرا ز وامق

هفده ماه ربیع هست و مدینه غرق نور است           بهر میلاد پیمبر شهر در شادی وشور است

بیت مولا حضرت باقر چراغان است زین رو           همزمان از بهر میلادی دگر غرق سرور است

مـی‌آیـد از مـدیـنـه بـوی گـل شـقـایـق            در گـلـشـن ولایـت آمـد امــام صـادق

سـاقی ز ره رسـیـده با سـاغـر ولایت            آمد رئـیـس مـذهـب در سنگـر ولایت

ای روح صداقت از دم تو            ای گـوهـر عـلـم از یـم تـو

زیـبـنـدۀ توست نام صـادق            الحـق که تویی امام صادق

به هر کرانه سر زده روشنی صبح امید            باد بهار عاشقان، به جانب چمن وزید

ز مشرق طلوع نور، صبا رسد به صد نوید            به گوشۀ بنفشه زار، یک گل تک دانه دمید

مـاه ربـیـع آمـد و فـصـل بـهـار شـد            بلبل ترانه خوان به سر شاخسار شد

آثـار وجـد در هـمه جـا آشـکـار شـد            سیمرغ بخت با دل شـوریـده یار شد

شبِ میـلادِ و بر بـرگِ شقـایـق            نـوشـته نـام زیـبـای تو صـادق

رئــیـس مـذهـب پــاکِ تــشـیّـع            تو بر دل آشـنا کـردی حـقـایـق

گل بپاشـید که عید آمده است            شیعـیان عید سعـید آمده است

عشق در سینه پدید آمده است            نـور خـلاق مجـیـد آمده است

واژه‌ها در هـیجـانـنـد که سجّـاده شوند            پیـشِ پـاهـای تو ای آیـنـه افـتـاده شوند

شـاعـران آمـده‌انـد تا به نـوایی بـرسـند            رخـصتی گر بـدهی با قـلـم آماده شوند

امشب که شب خجسته دلبری است            دلها زغم وغصه و ماتم بری است

شـاد اسـت دل آل مــحــمــد، زیـرا            میـلاد رئـیس مذهب جعـفری است

پیشوای شیعیان مولا امامِ صادق است            میوۀ جانِ پیـمـبر نورِ پاکِ خالـق است
آفتابِ رحمت و قرآنِ حَی و ناطق است            ششمین نورِ هدایت از تبارِ عاشق است

به زمسـتـان دلم فـصل بـهـار آمـده باز            به پریـشـانی من روحِ قـرار آمـده بـاز

به هـوای نـفـسـم نـفـحـۀ یـار آمـده بـاز            به سرِ دادن جـان دار و نـدار آمده باز

اى نـفـس صبحـدم! دعاى که دارى؟            بوى خدا مى‌‏دهى، صفاى که دارى؟

عطر بهشتى، ز خاک پاى که دارى؟            مژده چه آوردى و بـراى که دارى؟

مدینه بود غـرق شـادیِ مـیـلاد پیغـمـبر            تولد یافت در آن یک پیـمـبرزادۀ دیگـر
قرین شد روز میلاد رسول الله با صادق            یکی بنیانگذار و دیگری بر دینش، احیاگر

وقتی که میلادت مُـقارِن با پیـمـبر شد            یعنی که بخت و طالع ات زیبا مقدّر شد
خوش آمـدی ای گـلـشنِ زیـبا نگـارِ ما            دنـیا ز نـورِ تـو وُ جَـدِ تـو مـنـوّر شـد

هـفـده مـاه ربـیـع و آمـده قـرص قـمـر            شد شـشم ماه ولایت در مدینه جـلوه‌گر
حضرت باقر بود امروز در حال سرور            هم ز میلاد پـیـمـبر هم ز مـیـلاد پـسـر

ملاک چیست؟ نبی؟ یا ولی‌ست؟ یاهردو؟            اگرچـه ما به خـدا می‌رسـیـم با هردو

رئیس مـذهـب ما و رئیـس مکـتـب ما            رسـیـده‌اند به هـم پس از ابـتـدا هر دو

در گرگ ومیش صبح پُر از ظلمتی که باز            افکـنـد پـرده روی سر مـردم حـجـاز
نـور حقیقت از طرف عرش سر زد و            لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز